حداکثر سازی قابلیت اطمینان و دسترس پذیری تجهیزات شبکه انتقال شرکت برق منطقه ای تهران از طریق بهینه سازی نگهداری و تعمیرات(نت) با استفاده از الگوریتمهای ژنتیک و مورچگان

قابلیت اطمینان یا دسترس پذیری سیستم یکی از شاخص های مهم در ارزیابی عملکرد سیستمها وتجهیزات مختلف میباشد دسترس پذیری را معمولا برای یک بازه زمانی مشخص بهره برداری از سیستم در نظر گرفته و به صورت احتمال سرویس دهی بدون وقفه در طول آن بازه زمانی تعریف میگردد یکی از راهکارهایی که برای افزایش قابلیت اطمینان یک سیستم بکار برده میشود انجام فعالیتها وسرویس های پیشگیرانه روی تجهیزات مختلف آن سیستم میباشد به گونه ای که نرخ و احتمال خرابی اجزاء وبه تبع آن بروز وقفه در بهره برداری از سیستم کاهش یابد تعیین وانتخاب یک برنامه زمان بندی مناسب برای انجام اینگونه سرویس ها بطوریکه با درنظر گرفتن محدودیت های سیستم ،شاخص قابلیت اطمینان به حداکثر ممکن برسد در واقع یک مسئله بهینه سازی غیرخطی دارای مجهولات بسیار می باشد که معمولا رسیدن به یک راه حل بهینه از طریق روشهای بهینه سازی کلاسیک بسیار مشکل می باشد.دراین تحقیق تجهیزات یک پست برق انتقال بعنوان یک سیستم نمونه انتخاب گردیده و قابلیت اطمینان سیستم با توجه به تاثیر سرویس های تعمیر ونگهداری مدلسازی شده و مدل به طور جداگانه بااستفاده از الگوریتم های بهینه سازی ژنتیک وکلونی مورچگان ، جهت حداکثر سازی قابلیت اطمینان حل گردیده وپاسخ های بدست آمده با برنامه زمان بندی کلاسیک (پریودیک با فواصل زمانی یکنواخت پربسامد یا کم بسامد ) مقایسه گردیده و کارایی روش های ژنتیک ومورچگان نسبت به روشهای سنتی وکلاسیک (پریودیک)ملاحظه ونشان داده شده است. نتایج موید کاهش هزینه ودفعات انجام سرویس و در عین حال افزایش قابلیت اطمینان سیستم تحت سرویس با برنامه زمان بندی منتج از روش های ژنتیک ومورچگان نسبت به روش های کلاسیک می باشد.